امشب شب شهادت امام باقر( علیه السلام ) بود ، همان امامی که حدیثی را بیان نمود که خط بطلانی بر هدایت و دانستن راه هدایت توسط دیگران کشید .
آری « ان حدیثنا یحیی القلوب »
وَ فِی الْخِصَالِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنِ الصَّفَّارِ عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ یَزِیدَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ خَطَّابِ بْنِ مَسْلَمَهَ عَنِ الْفُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ قَالَ قَالَ لِی أَبُو جَعْفَرٍ (علیه السلام) : یَا فُضَیْلُ إِنّ حَدِیثَنَا یُحْیِی الْقُلُوبَ .( وسائلالشیعه ج : ۲۷ ص : ۹۴ )
حدیث سند صحیحی داره ، یعنی نمی توان در مورد انتساب آن شک کرد .
دلالت اون هم که مشخصه .
تنها چیزی که در این میان مشخص نیست این قلب است که کی می خواهد زنده شود و از این مرگ نامعلوم نجات پیدا کند .
در این میان گفته اند که فاعلیت فاعل هست ولی قابلیت قابل هم در این مورد مهم است که این قلب باید بیاموزد تا زندگی را بچشد و با آن زنده شود .
خدا به حق این شب ها دل های مرده را بیدار کند و با دعای عرفه مزه رسیدن رو به آن بچشاند .
