اختلال پرخوری عصبی

چکیده: افراد که مبتلا به پرخوری عصبی هستند، وزن طبیعی نسبت به سن خود دارند. اما مانند افراد با بی اشتهایی عصبی، اغلب درباره اضافه وزن خود نگرانند. در این نوشتار به اختصار به معرفی این اختلال می پردازیم.

افراد مبتلا به اختلال خوردن پرخوری عصبی به پرخوری می ­پردازند که در طول آن، مقدار بیش از اندازه غذا، ظرف مدت زمان کوتاه (مثلا ۲ ساعت) می­خورند. آن­ها در مدت این دوره­ ها احساس فقدان کنترل می­ کنند که باعث می ­شود احساس کنند نمی ­توانند خوردن را متوقف کرده یا مقدار غذایی که می ­خورند، تنظیم کنند.
آن­ها برای این که از افزایش وزن اجتناب کنند، بعدا به پاکسازی می­پردازند که در طول آن، از طریق روش­ هایی مانند استفراغ عمدی، سوء مصرف ملین ­ها، مدرّات یا داروهای دیگر، و روزه گرفتن یا ورزش­ های مفرط، کالری­ های اضافی را جبران می­کنند. آن­ها علاوه بر انجام دادن این رفتارها، ارزیابی از خودشان را بر مبنای این که چقدر وزن دارند و شکل بدنشان استوار می­ کنند. برای این که فرد مبتلا به پرخوری عصبی تشخیص داده شود، این دوره ­ها نباید منحصرا در طول دوره­های بی اشتهایی عصبی روی دهند.
افراد مبتلا به پرخوری عصبی ممکن است هفته ­ای یکبار به پرخوری و پاکسازی بپردازند.افراد مبتلا به پرخوری عصبی دچار مشکلات جسمانی متعدد می ­شوند که جدی­دترین آن­ها در رابطه با پاکسازی روی می­دهند. برای مثال شربت ipecac دارویی که افراد برای استفراغ استفاده می­ کنند، در صورتی که به طور منظم و به مقدار زیاد مصرف شود، عواقب مسموم کننده جدی دارد. افرادی که به طور مکرر استفراغ می­کنند، دچار پوسیدگی دندان نیز می ­شوند، زیرا مواد استفراغ آور بسیار اسیدی هستند.

.A دوره­ های مکرر پرخوری، دوره پرخوری با هر دو مورد زیر مشخص می­ شود:

 .Bرفتارهای نامناسب جبرانی مکرر به منظور پیشگیری از افزایش وزن، مانند استفراغ عمدی، سوء مصرف ملین­ ها، مدرات، یا داروهای دیگر، روزه گرفتن یا ورزش بیش از حد.
.C پرخوری و رفتارهای جبرانی نامناسب هر دو به طور متوسط، حداقل هفته­ ای یکبار به مدت ۳ ماه روی می­دهند.
.D ارزیابی خود، بی جهت تحت تأثیر شکل و وزن بدن قرار دارد.
.E این اختلال منحصرا در طول دوره­ های بی اشتهایی عصبی روی نمی­دهد.

مبتلایان به پراشتهایی عصبی معمولا از وجود مشکلات خوردن خود احساس شرم می­کنند و برای پنهان نگه داشتن علائم خود تلاش دارند. پرخوری­ ها معمولا در خفا یا تا حد امکان بدون جلب توجه رخ می ­دهند. پرخوری اغلب اوقات تا جایی که فرد احساس ناراحتی یا حتی درد کند، ادامه می­یابد. شایع­ترین پیش آیند پرخوری، عاطفه منفی است. سایر محرک­ ها شامل عوامل فشار بین فردی، ممانعت از خوردن، احساس منفی در مورد وزن بدن، شکل بدن و غذا و احساس ملال است. پرخوری در کوتاه مدت ممکن است سبب تقلیل یا تسکین عوامل آشکار ساز خود شود اما خودارزیابی منفی و ملال از عواقب تأخیری آن است.

پراشتهایی عصبی به طور معمول در نوجوانان یا بزرگسالان جوان شروع می­شود. شروع زیر سن بلوغ و پس از ۴۰ سالگی غیر معمول است. پرخوری اکثراً در طی یا بعد از یک دوره رژیم برای کاهش وزن آغاز می­گردد. تجربه حوادث متعدد پرفشار زندگی هم می ­تواند نقش آشکارسازی در شروع پراشتهایی عصبی داشته باشد. در درصد بالایی از موارد بالینی، رفتارهای مختل خوردن حداقل سال­ های متمادی ادامه یافته است. سیر آن ممکن است مزمن یا متناوب (همراه با دوره­ هایی از فروکش و عود پرخوری) باشد. با این حال در پیگیری دراز مدت، علائم بسیاری از افراد با یا بدون درمان کاهش پیدا می­کند؛ اگرچه درمان به وضوح بر پیامد اختلال تأثیر دارد. وجود دوره ­های فروکش طولانی ­تر از یک سال، با فرجام دراز مدت بهتری همراه است.

افزایش خطر مرگ و میر قابل توجهی (با علل مختلف و خودکشی) برای مبتلایان به پراشتهایی عصبی گزارش شده است. CMR(میزان مرگ و میر خام) برای این اختلال نزدیک به ۲ درصد در هر دهه است. تغییر تشخیص از پراشتهایی عصبی اولیه به بی اشتهایی عصبی در اقلیتی از موارد (۱۰ تا ۱۵ درصد) روی می­دهد. افرادی که تغییر به بی اشتهایی عصبی را تجربه می­کنند، معمولا بع تشخیص پراشتهایی عصبی برمی­ گردند یا تبدیل و تعویض­ های مکرری بین این دو اختلال دارند. زیر گروهی از مبتلایان به پراشتهایی عصبی به پرخوری ادامه می­دهند ولی به رفتارهای جبرانی نامتناسب اقدام نمی­ کنند و از این رو علائم آن­ها مطابق ملاک ­های اختلال پرخوری یا سایر اختلالات خوردن مشخص است. تشخیص باید بر اساس تظاهرات بالینی کنونی (یعنی در ۳ ماه گذشته) صورت گیرد.

نویسنده : محمد حسین افشاری