به بهانه نیامدنش

به بهانه نیامدنش

سعدی شاعر قرن هفتم ایران زمین در بیان آثار هم مجالستی با خوبان در گلستان، اینگونه سروده است:

گِلی[۱] خوشبوی در حمام روزی

رسید از دست محبوبم به دستم

بدو گفتم که مشکی یا عبیری

که از بوی دلاویز تو مستم

بگفتا من گلی ناچیز بودم

ولیکن مدتی با گل نشستم

کمال همنشین در من اثر کرد

وگرنه من همان خاکم که خاکم

همۀ همنشینی و سفارش به  همراهی کردن با یوسف زهرا و نیز خواندن دعای ندبه در این است که همنشینی با گُل، خوی گُل بودن را برای انسان به ارمغان می آورد.

شاید پرسیده شود که این همنشینی چه سودی دارد، و آیا تو را همچون آن گِل ناچیز ارزشمند می کند .

پاسخ آن کاملا مشخص است و به گفتۀ آن عزیز، «منتظر مصلح، خود باید صالح باشد.»

اگر کسی مدعای این همنشینی را دارد، خود نیز راه صلاح پیش می گیرد و قدم های او  به سوی اصلاح خویش و جامعۀ پیرامون خود است و او نمی تواند دست روی دست بگذارد.

این همان صبغه الله و رنگ خدایی گرفتن است. انسانی که خود را به ندبه انس داده باشد، دیگر رنگ تعلقات دنیوی را نمی گیرد و هر جمعه اگر رنگی دیگر در طول هفته به او عارض شده باشد از روح او به واسطۀ رنگ الهی گرفتن، رخ برمی کند و این است که من به دعای ندبه برای اصلاح خود و جامعۀ خویش بدان نیاز دارم .

این سبک همنشینی است و آمیخته شدن به بلاهای ندبه حضرتش است که انسان را الهی می کند و دیگر مرید پروری در آن وجود ندارد . او دیگر برای رشد خود، نیاز به یافتن مرادهای هزار تزویر ندارد تا رشد کند؛ چرا که در این دستگاه او را رشد می دهند و به مقصود نهایی از خلقت انسان می رسانند.

الا که راز خدایی خدا کند که بیایی

تو نور غیب نمایی خدا کند که بیایی

شب فراق تو جانم خدا کند که  سر آید

سر آید و تو بر آیی خدا کند که بیایی

دمی که بی تو برآید خدا کند که نیاید

الا که هستی مایی خدا کند که بیایی

به هر دعا که توانم تو را همیشه بخوانم

الا که روح خدایی خدا کند که بیایی

تو مشعری، عرفانی،تو زمزمی تو صفایی

تو رمز آب بقایی خدا کند که بیایی

قسم به عصمت زهرا بیا زغیبت کبری

دگر بس است جدایی خدا کند که بیایی

چند روز پیش حدیثی دیدم که بسیار منقلبم کرد. حدیث زیبایی است و تنها مصداق کامل آن را در این روزها، یوسف زهرا یافتم.

این حدیث که در کشف الغمه از وجود نازنین امام علی(ع) نقل شده اینگونه است:

ان اجود الناس من اعطی من لایرجوا.

همانا بخشنده ترین مردم کسی است که اعطا می کند به دیگران در حالیکه به او امید نداشته اند.

در این عصر کنونی، مگر به غیر او کسی هست که مردم دست در جلوی کرم دیگران گشوده و خالی برگردانده اند ولی دست های پنهان او به مدد رسیده و ما را یاری کرده است. و غیر او بخشنده تر کیست و این همان اوصاف الهی است که در ایشان تجلی کرده است .